El motivo de que estemos aquí es el dolor. El dolor y la necesidad de ocultárselo a la persona que lo provoca. Ya sea por no hacerle daño, o por no admitir que nos están desgarrando las entrañas. Nos hemos reunido aquí para desahogar la pena que nos araña el corazón.


jueves, 30 de diciembre de 2010

Concentración


Octavo intento de concentrarme. Cojo los libros, los pongo ante mí, empiezo a pensar en el tema y cuando me doy cuenta, los libros han desaparecido y en mi pensamiento sólo está ella. Al menos no se lo digo, al menos no me rebajo tanto como antes. Espero, simplemente espero para ver si es capaz de demostrar que le importo un poco más de lo que esta situación me obliga a creer. Pero no llama, supongo que hasta me culpa por no decirle que sí que tengo conexión a internet... ¿Cuándo? Si antes de que pudiese hacerlo fue cuando se dedicó a ensalzar el silencio. "Pero no el tuyo". ¿Ah, no? Si hablo, la cago; si callo, también. ¿Cómo no me di cuenta de que contigo no puedo acertar? ¿Cuántas veces me he equivocado ya? ¿Aluna vez he hecho algo bien? Puede... Pero sólo recuerdo las discusiones, los malos momentos, lo lejos que estás de mí (sobre todo cuando nos acercamos físicamente). Me siento como un puñetero gusano de mierda que no vale para nada. Me siento inútil, me siento un cero a la izquierda incapaz de pensar o hacer nada más que pensar en ti... Y sé que tú no querías esto... Mierda, que ELLA no quería esto... Me fue avisando, tuvo tiempo de retirarse, pero yo, como siempre, me lancé de cabeza en el pozo intentando alcanzarla... Pero bueno... Es como soy, es lo que hay... Siempre he sido una idiota y esas cosas no se cambian fácilmente.

Así que cojo el libro, lo abro, destapo la pluma y se me seca la tinta en la punta de no moverla... ¿Otro día más decepcionándome a mí misma? Sí, probablemente sí...

Menuda mierda...


1 comentario:

  1. E duro. Fodido... fodidísimo. Manter a cabeza nun lugar, nunha localización determinada. Non, elas teñen que monopolizar os nosos pensamentos ata a desesperación.

    Cada vez que te leo entendo o que sintes, cada unha das túas palabras supón para min unha verdade que xa sei ou unha nova revelación. Isto é romanticidio en estado puro. Queren matar aos idealistas que quedan. Toda actuación xera unha reacción igual e inversa... non, non imos caer nesas. Verdade Annete? Ti e máis eu somos máis fortes. Somos mellores ca iso... e se non o somos, sempre nos quedará o Transiberiano. Xa verás que fermosa é a neve dende a xanela do tren.

    ResponderEliminar